|
HISTORIA
BADAŃ NAUKOWYCH
Puszcza
jest jednym z najintensywniej eksplorowanych naukowo obszarów na
Ziemi. Historia badań przyrodniczych w tym obiekcie sięga końca
osiemnastego wieku. Pierwsze regularne badania z zakresu botaniki i
ekologii zbiorowisk roślinnych prowadził tu Józef Paczoski –
pierwszy dyrektor parku. Ich owocem jest wydane w 1930 r.
fundamentalne dzieło pt. "Lasy Białowieży". W 1929 r.
kolejny po J. Paczoskim dyrektor Białowieskiego Parku, Jan J. Karpiński
zapoczątkował pionierskie w dziedzinie ekologii owadów badania
nad kornikami. Przełom lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku to
początek bezprecedensowego programu restytucji żubra – gatunku,
który w wyniku I wojny światowej znalazł się na krawędzi całkowitej
zagłady. W 1936 r. prof. Tadeusz Włoczewski z Instytutu Badawczego
Lasów Państwowych założył w BPN 5 powierzchni badawczych, na których
do dziś prowadzi się okresowe pomiary i obserwacje dostarczające
danych o dynamice zbiorowisk i jej czynnikach.
Zapoczątkowane
przez J. J. Karpińskiego badania zoologiczne rozwinął August
Dehnel, założyciel Zakładu Badania Ssaków Polskiej Akademii
Nauk. Dyrektor Karpiński wprowadził zasadę badania wszelkich możliwych
zjawisk ekologicznych w cyklach rocznych i wieloletnich, oraz ciągłości
tych badań. Na 20 lat przed inauguracją Międzynarodowego Programu
Biologicznego (IBP), w 1948 r., zapoczątkował on program
wszechstronnych studiów nad strukturą i funkcjonowaniem biotopów.
"Kanon Karpińskiego" przejęli i rozwijali A. Dehnel i założyciel
Białowieskiej Stacji Geobotanicznej Uniwersytetu Warszawskiego, W.
Matuszkiewicz oraz ich następcy.
źródło:
Białowieski Park Narodowy, dodano: 05.12.2005r. |
