|
GLEBY
Wszystkie
gleby na obszarze Wolińskiego Park Narodowego są stosunkowo młodymi
glebami, których formowanie rozpoczęło się po ustąpieniu
ostatniego zlodowacenia, a więc około 10 -11000 lat temu. Duże
zróżnicowanie geomorfologiczne wyspy Wolin (wystawa i rzeźba
zboczy morenowych, duża przepuszczalność osadów morenowych),
specyficzne i zróżnicowane oddziaływanie czynników glebotwórczych
(w tym szczególnie wpływ wód otaczających wyspę) oraz wpływ
przeszłej gospodarki człowieka na kierunek procesów glebowych,
doprowadziło do wykształcenia się bogatej mozaiki gleb. Jest to
jeden z argumentów potwierdzających odrębność środowiskową
wyspy Wolin. Aktualnie wyróżniono w granicach Parku 21
podstawowych jednostek – podtypów gleb. Wśród nich dominującym
są:
-
gleby bielicowe słabo wykształcone (OO.Wisełka)
- gleby bielicowe właściwe (OO.Warnowo)
- bielice (OO.Międzyzdroje, OO.Wicko)
- gleby rdzawe (OO.Wapnica, OO.Wicko)
- gleby hydrogeniczne (tereny lądowe w OO.Wodny, okolice
jezior warnowskich)
Spośród
innych, większe płaty zajmują gleby brunatne związane z
gliniastymi wierzchowinami wzniesień morenowych. Jako wyjątkową
i unikalna w skali całego basenu Morza Bałtyckiego, trzeba
wymienić glebę o nazwie - naspa przyklifowa. Występuje ona wyłącznie
na wierzchowinie wysokich klifów, wąskim 30 – 150 metrowym
pasem. Gleba ta powstaje w wyniku przemiennego osadzania się
materiału organicznego (opad liści, martwe części roślin
runa) i materiału mineralnego, nawiewanego z powierzchni klifów
przez silne wiatry w głąb lasu. W ten sposób powstaje zasobna
gleba o charakterystycznej warstwowej budowie, w oparciu o którą,
rozwija się specyficzna wolińska buczyna storczykowa.
źródło:
Woliński Park Narodowy, dodano: 07.12.2005r.
|
