|
KRAJOBRAZ
Obszar
lądowy Parku jest silnie zróżnicowany. Wyspa Wolin generalnie
ukształtowana przez ostatni lodowiec wciąż zmienia się. Współczesny
obraz wyspy kształtował się około 10-11000 lat. Pierwotnie
utwory lodowcowe modelowane były przez wiatry i wody, zalewane
tereny stopniowo zamieniały się w bagna i torfowiska. Stale działały
wody Bałtyku i Odry tworząc m.in. wydmowe mierzeje jak również
klify. Dominującym krajobrazem jest pasmo wzniesień moreny czołowej
graniczące na odcinku ok.15 km z morzem. Najwyższe aktywne klify
osiągają wysokość 95m. Abrazja klifowego wybrzeża corocznie
przesuwa linię brzegu o około 80 cm. Wzgórza morenowe, które
zajmują około 75% powierzchni parku najwyższą wysokość - 115
m n.p.m., osiągają w kulminacji Grzywacza. Drugim, pod względem
zajmowanego obszaru jest krajobraz delty Świny z kilkudziesięcioma
bagnistymi wysepkami, które rozdzielone są licznymi kanałami
cieśniny Świny. Na tym terenie proces jego formowania jest również
stale aktywny – corocznie zmienia się konfiguracja dna, powstają
nowe płycizny, wysepki. Trzecim typem krajobrazu jest pojezierze
z polodowcowymi jeziorami, ozami i kemami (okolice Warnowa).
Niewielką część Parku zajmuje rozległy obszar sandru (Wapnica-Karnocice).
źródło:
Woliński Park Narodowy, dodano: 07.12.2005r.
|
