FAUNA
MAGURSKIEGO PARKU NARODOWEGO
DUŻE
I ŚREDNIE SSAKI
Z
grupy tej stwierdzono w Magurskim Parku występowanie 21 następujących
gatunków:
z rzędu
zajęczaków:
-
zając (Lepus europaeus)
z rzędu
gryzoni:
-
rodzina wiewiórkowatych - wiewiórka Sciurus vulgaris
-
rodzina bobrowatych - bóbr Castor fiber
-
rodzina nornikowatych - piżmak Ondatra zibethicus
z rzędu
drapieżnych:
-
rodzina niedźwiedziowatych - niedźwiedź Ursus arctos (NT)
-
rodzina psowatych - wilk Canis lupus (NT), lis Vulpes vulpes,
jenot Nyctereutes procyonides
-
rodzina łasicowatych – borsuk Meles meles, wydra Lutra lutra,
kuna leśna Martes martes, kuna domowa M. foina, tchórz Mustela
putorius, gronostaj M. erminea, łasica M. nivalis.
-
rodzina kotowatych - ryś Lynx lynx (NT), żbik Felis sylvestris (EN)
z rzędu
parzystokopytnych:
-
rodzina jeleniowatych - łoś Alces alces, jeleń Cervus elaphus,
sarna Capreolus capreolus
-
rodzina świniowatych - dzik Sus scrofa
Gatunkami
najbardziej zagrożonymi i wymagającymi specjalnej troski są ryś
i żbik. Ten ostatni należy w kraju do zwierząt ginących. Jego
jedyne znane stanowiska położone są w Karpatach, a na terenie
MPN bytują dwie rodziny. Ryś w Polsce jest również zwierzęciem
rzadkim, ale oprócz Karpat występuje także w pn-wsch. części
kraju. W Parku jego liczebność oceniana jest na około 10
osobników. Gatunkiem bardzo nielicznym w MPN jest niedźwiedź
brunatny. Jego sytuacja jest jednak dość stabilna, dzięki
stosunkowo silnej populacji w całych polskich Karpatach (około
100 osobników). Innym dużym ssakiem drapieżnym Parku jest wilk.
Jego liczebność w Parku i otulinie nie przekracza 20 osobników,
jednak średnie zagęszczenie jest dość wysokie i wynosi około
10 osobników na 100 km2.
Dość
nietypowym gatunkiem jak na teren górski jest występujący od
1979 r. w Beskidzie Niskim w liczbie około 10 osobników łoś.
Innymi interesującymi gatunkami są bóbr, wydra i borsuk. Bóbr
występuje w liczbie około 6 rodzin i jego sytuacja wydaje się
stabilna. W ostatnich latach obserwujemy wzrost jego liczebności
w całym obszarze występowania w kraju. Podobne zmiany następują
w populacji wydry. Sądzi się, że w ciągu ostatnich 10 lat powiększyła
swą liczebność parokrotnie, jednak stan populacji magurskiej
nie jest dokładnie rozpoznany. W przypadku borsuka liczebność w
Parku oceniana jest na około 60 osobników.
Do
pospolitych zwierząt w Parku należą sarny, jelenie, a także
kuny leśne i lisy. Z uwagi na ciągle rosnącą liczebność tych
ostatnich istnieje ryzyko ich znacznego wpływu na zmniejszanie się
liczebności ptaków gniazdujących na terenach otwartych (np.
derkacza, przepiórki, kuropatwy).
Na
terenie Parku stwierdzono także 2 gatunki introdukowane w Europie
- piżmaka i jenota. Obecność obcych gatunków niesie za sobą
ryzyko zakłócenia prawidłowego funkcjonowania ekosystemów. W
przypadku Magurskiego Parku Narodowego szczególnie wzrost
liczebności jenota może być zagrożeniem dla niektórych
przedstawicieli miejscowej fauny.
|
MAPA
ROZMIESZCZENIA DUŻYCH SSAKÓW NA TERENIE MAGURSKIEGO PARKU NARODOWEGO
I JEGO OTULINY
143
KB (bajtów: 146 571) |
MAŁE
SSAKI I NIETOPERZE
Z
grupy tej stwierdzono występowanie na terenie Magurskiego PN 36
gatunków, z których 9 należy do rzędu owadożernych
Insectivora, 17 gatunków to gryzonie Rodentia i 10 – nietoperze
Chiroptera.
Z rzędu
owadożernych najliczniejszym gatunkiem jest ryjówka aksamitna
Sorex araneus, występująca głównie na terenach leśnych i zaroślowych.
W Polsce wszyscy przedstawiciele tego rzędu należą do zwierząt
chronionych, ale szczególnie interesujące jest stwierdzenie występowania
tak rzadkich i zagrożonych gatunków, jak: ryjówka górska S.
alpinus i rzęsorek mniejszy Neomys anomalus (LC), a także rzęsorek
rzeczek N. fodiens, zębiełek białawy Crocidura leucodon, zębiełek
karliczek C. suaveolens i ryjówka malutka S. minutus.
Z rzędu
gryzoni na terenach leśnych i zaroślowych MPN najliczniejszymi
gatunkami są nornica ruda Clethrionoys glareolus i mysz leśna
Apodemus flavicollis. Na terenach łąkowych dominują liczebnie:
nornik bury Microtus agrestis, nornik zwyczajny M. arvalis i mysz
polna Apodemus agrarius. Interesującym gatunkiem jest występująca
na terenach otwartych darniówka zwyczajna Pitymys subterraneus, a
do rzadkich i chronionych gryzoni należą: badylarka Micromys
minutus, smużka Sicista betulina, orzesznica Muscardinus
avellanarius i popielica Glis glis (NT).
W rzędzie
nietoperzy spośród 21 gatunków występujących w Polsce, w MPN
stwierdzono obecność 10 gatunków. Są to: podkowiec mały
Rhinolophus hipposideros (EN), nocek duży Myotis myotis, nocek wąsatek
M. mystacinus, nocek rudy M. daubentoni, mroczek posrebrzany
Vespertilio murinus (LC), mroczek pozłocisty Eptesicus nilssoni
(NT), mroczek późny E. serotinus, borowiec wielki Nyctalus
noctula, gacek brunatny Plecotus auritus i mopek Barbastella
barbastellus. W okresie wiosenno-letnim najliczniej notowanym z
nich był, spotykany we większości środowisk, mroczek pozłocisty,
a do dominantów należały też nocek rudy i gacek brunatny. W
„Atlasie rozmieszczenia ssaków w Polsce” (1983), aż 7 z
wymienionych gatunków nie było notowanych w centralnej części
Beskidu Niskiego, natomiast nowym gatunkiem dla tego obszaru okazał
się mopek.
Wszystkie
nietoperze podlegają w Polsce ochronie gatunkowej, jednak
specjalna uwaga powinna być poświęcona 3 gatunkom stwierdzonym
w Magurskim PN, które są umieszczone w Polskiej Czerwonej Księdze
Zwierząt. Należą do nich silnie zagrożony podkowiec mały, a
także mroczek posrebrzany i mroczek pozłocisty.
Kategorie
przyjęte w „Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt”
EX – gatunki całkowicie wymarłe
EXP
– gatunki zanikłe lub prawdopodobnie zanikłe
CR –
gatunki skrajnie zagrożone
EN –
gatunki bardzo wysokiego ryzyka, silnie zagrożone
VU –
gatunki wysokiego ryzyka narażone na wyginięcie
NT –
gatunki niższego ryzyka, ale bliskie zagrożenia
LC –
gatunki w kraju niewykazujące na razie regresu populacyjnego
-
Lista gatunków zwierząt chronionych na podstawie Rozporządzenia
Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004r. w sprawie
gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną (Dz.
U. Nr 220, poz. 2237).
-
Polska Czerwona Księga Zwierząt, Warszawa 2001
źródło:
Magurski Park Narodowy, dodano: 11.12.2005r. |