WARUNKI
HYDROLOGICZNE MAGURSKIEGO PARKU NARODOWEGO
Południową
granicą Magurskiego Parku Narodowego (granica państwowa ze Słowacją)
przebiega europejski dział wodny rozdzielający zlewnie Bałtyku
i Morza Czarnego. Obszar Parku leży w obrębie zlewni górnej Wisłoki,
której źródła znajdują się na zboczach Dębiego Wierchu (w
Otulinie MPN) Początkowo płynie ona wąską doliną w kierunku północnym.
Zmiana kierunku biegu Wisłoki na wschodni jest spowodowana ujściem
pierwszego większego dopływu – Zawoji. Taka zmiana kierunku
przepływu ma miejsce jeszcze kilkakrotnie i również następuje
w wyniku zasilenia głównej rzeki Parku przez większy ciek. Wisłoka
jest rzeką górską i odznacza się bardzo dużym wskaźnikiem
nierównomierności przepływów. Niezbyt wysoka wartość
retencyjna jej obszaru źródłowego powoduje duży odpływ w
stosunku do opadów a co za tym idzie wahania przepływów.
Maksymalne przepływy występują w okresie topnienia śniegów
(marzec, kwiecień), najmniejsze zaś we wrześniu i październiku.
Przy dużych prędkościach spływu wód po stokach następuje
silna erozja gleb i transport rumoszu. Ten proces nasila się w
okresach gwałtownych wezbrań i powodzi. Objęcie ochroną przez
MPN lasów zlewni górnej Wisłoki w przyszłości spowoduje powiększenie
się areału drzewostanów w najwyższych klasach wiekowych oraz
renaturyzację drzewostanów sztucznych. Takie zmiany niewątpliwie
podniosą wartość retencyjną terenu.
Na
obszarze Magurskiego Parku Narodowego obserwujemy silnie
rozbudowane systemy młak i źródeł. Ich występowanie warunkuje
m. in. rzeźba terenu, budowa geologiczna oraz przepuszczalność
podłoża. Charakterystyczne dla terenu Parku są malownicze kotły
źródliskowe większych cieków, z których największy i
najbardziej znany jest kocioł źródliskowy Kłopotnicy.
|
MAPA
ZLEWNI NA TERENIE MAGURSKIEGO PARKU NARODOWEGO I OTULINY
86,3
KB (bajtów: 88 376) |
źródło:
Magurski Park Narodowy, dodano: 11.12.2005r. |